Gisteren liep ik even naar de supermarkt. Ik zie op de stoep een moeder met een klein kindje lopen. Het kindje was gefascineerd door al die auto’s. Hij stond er naar te wijzen, terwijl hij “Auto! Auto!” riep naar zijn moeder, alsof hij er zeker van wilde zijn dat het haar niet zou ontgaan.
Mooi toch, zo’n kleintje dat nog helemaal open en vol verbazing kan kijken naar iets dat wij heel normaal vinden?
Toch zie ik die blik van verbazing regelmatig ook bij volwassenen die na jaren van klachten bij mij terechtkomen.
Na al die tijd hebben ze een bepaald beeld en een heel verhaal om hun klachten heen gevormd.
Als ik ze dan vertel hoe ik die klachten zie en wat ik ze adviseer, dan zie ik ook zo’n blik van: Waaaat? Huh?
Mensen maken zichzelf van alles wijs. Net als ik denk ‘het kan niet gekker’….. dan kan het nog steeds gekker.
‘Bij ons zit rugpijn in de familie, het is vast erfelijk.’
‘Ik pakte een vork van de grond die was gevallen. Maar dat deed ik een beetje schuin, terwijl ik op de bank zat. Ik weet dat het niet goed is, ik maak nu eenmaal snel een verkeerde beweging.’
‘Er is ooit tegen me gezegd dat ik een zwakke rug heb. En het is waar. Sindsdien kan ik niet meer sporten, anders moet ik het de dag erna bezuren.’
‘Mijn klachten zijn niet te verhelpen, want ik heb alles al geprobeerd. Het zal de leeftijd wel zijn, ik ben met mijn 52 jaar toch ook niet meer de jongste.’
Serieus… ik zit wel eens met mijn handen in het weinige haar dat ik nog heb.
Het is ongelooflijk wat mensen zichzelf vertellen en hoe ze daarmee hun klachten nog in stand houden ook.
Hoe kun je nu verwachten dat je klachten beter worden als je ervan overtuigd bent dat spierversterkende oefeningen gevaarlijk zijn voor je rug of dat die val van dat stoepje de reden is dat je nu niet meer kunt hardlopen?
Ik wil je vragen om naar je klachten te kijken alsof je er voor de eerste keer naar kijkt. Net als dat kindje dat helemaal verwonderd was over die auto’s. Die heeft er geen verhaal over. Die kijkt open en objectief.
Ga jij dat nu ook eens doen met je klachten.
Hoe geloofwaardig is het dat het sterkste onderdeel van je lichaam, je rug, zo zwak is dat je geen vorkje van de grond kunt pakken? En hoe kom je er bij dat rugpijn erfelijk is? Even ervan uitgaande dat je het hier dan niet hebt over een aangeboren erfelijke lichamelijke aandoening?
Ik nodig je uit om samen met mij de lei schoon te vegen en helemaal vanaf scratch opnieuw te gaan kijken wat er nu echt aan de hand is met je.
Daar is dit een mooie tijd voor. Nieuw jaar, nieuwe kansen!
Fijne dagen!
